پیام‌ها و دستخط‌های بیت العدل اعظم
خطاب به مؤسّسات بهائی
تجلیلی از حضرت عبدالبهاء
[A Persian translation of a letter from the Department of the Secretariat
dated 27 November 2021 to all National Spiritual Assemblies]
ترجمه‌ای از
نامۀ دارالانشاء بیت العدل اعظم خطاب به محافل روحانی ملّی
(هیئت بین‌المللی ترجمه به زبان فارسی)
٢٧ نوامبر ٢٠٢١
ارسال از طریق الکترونیکی
محافل روحانی ملّی ملاحظه فرمایند
تجلیلی از حضرت عبدالبهاء
بیت العدل اعظم مقرّر فرمودند متن تجلیل آن هیئت از حضرت عبدالبهاء را که چند ساعت پیش در مراسم یادبود صدمین سال صعود هیکل مبارک در مرکز جهانی بهائی قرائت گردید برای شما ارسال گردد. لطفاً آن را به اطّلاع احبّا برسانید.
با تقدیـم تحیّات
دارالانشاء بیت العدل اعظم
ضمیمه دارد
رونوشت: دارالتّبلیغ بین‌المللی
هیئت‌های مشاورین قارّه‌ای
مشاورین ارجمند
* * *
[A Persian translation of a Tribute by the Universal House of Justice
on the Occasion of the Centenary Commemoration of the
Ascension of 'Abdu'l-Bahá]
ترجمه‌ای از
تجلیلی توسّط بیت العدل اعظم
به مناسبت صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء
(هیئت بین‌المللی ترجمه به زبان فارسی)
صد سال از صعود روح پرفتوح حضرت عبدالبهاء به مقرّ سرمدیش می‌گذرد. تولّد مبارکش با طلوع عصر رسولی امر الهی مقارن و صعود آن حضرت غروب خورشید آخرین عهد آن عصر را گواه بود. برای این حقیقت که وجود حضرت عبدالبهاء تا چه حد تجلّی‌گاه قوای روحانی اتّحاد و اتّفاق بود شاهدی گویاتر از صحنۀ مراسم تشییع عرش مبارک قابل تصوّر نیست، صحنۀ جمعیّتی عظیم از مردم ماتم‌زده از هر قوم و آیین این سرزمین که گرد هم آمدند تا در فقدان و فرقتی که جمعاً و مشترکاً احساس می‌کردند سوگواری نمایند. در زمان حیات عنصری هیکل مبارک بسیاری از نفوسی که به امر مبارک اقبال نمودند صرفاً با نظارۀ آن حضرت مجذوب روح تعالیم الهی گردیدند. امروز هم اگر بخواهیم زندگی خود را با روح همان تعالیم منطبق نماییم به مثل اعلای آن مولای حنون که گفتار و رفتارش بازتاب نور ساطع از ظهور حضرت بهاءالله بود می‌نگریم.
از هر جهت که بنگریم مثل اعلای آن حضرت جنبۀ اصلی هویّت بهائی است. هر یک از پیروان حضرت بهاءالله برای درکی بهتر از نحوۀ نشر انوار آیین الهی و بیدار کردن استعدادهای روحانی اطرافیان، به حضرت عبدالبهاء به عنوان سرمشق توجّه می‌نماید. نصایح خود طلعت میثاق را که می‌فرماید مبلّغ باید ”بی‌نهایت متأثّر باشد “تا کلامش ”تأثیر کند“ و در عین حال ”در نهایت خضوع و خشوع باشد “تا بتواند ”بآهنگ ملأ اعلی تبلیغ کند“ را می‌توان به آسانی در شرح حیات نفوس بیشماری یافت که در اثر مصاحبت با حضرتش تقلیب گردیدند. چه درس‌ها می‌توان آموخت از اینکه چگونه هیکل اطهر تعالیم الهی را به نفوس مختلف و بدون توجّه به هرگونه تفاوت اعمّ از وضع ظاهر، زبان، رسم و عقیده معرّفی نمود و حلقۀ وحدت و اتّحاد را دائماً وسعت بخشید. فراگیری محبّت بی‌دریغ آن حضرت جامعه‌ای را به وجود آورد که حتّی در آن زمان می‌توانست براستی ادّعا نماید که اقشار مختلف اجتماع را در بر گرفته است. مهر و محبّت آن حضرت حیات جدید اعطا می‌کرد، تربیت می‌نمود، الهام می‌بخشید، بیگانگی را می‌زدایید و همگان را به خوان نعمت حضرت احدیّت دعوت می‌نمود. امروز هر یک از مجهودات جامعه‌سازی، هر فعّالیّت آموزشی و هر ارتباط و تماس با اجتماع با این امید صورت می‌گیرد که اقدامات ما نیز نشانه‌ای از همان محبّتی باشد که آن هیکل مبارک بی‌دریغ نسبت به همگان ابراز می‌داشت. این چنین اقداماتی براستی بهترین تجلیلی است که در این صدمین سالگرد و در هر روز بعد از آن می‌توان به ساحت آن حضرت تقدیم نمود.
درگاه حضرت بهاءالله را شاکر و سپاس‌گزاریم که نه تنها معیاری از اخلاص، فداکاری و تقوا در تعالیم الهی به دنیا اعطا نموده تا نفوس بتوانند برای همیشه از آن الهام گیرند، بلکه هیکل مبارک حضرت عبدالبهاء را به عنوان مثل اعلی به ودیعه گذاشت تا بدانیم چگونه می‌توان بر طبق آن معیار زندگی کرد. در حالی که بشر با بحران‌های پی در پی رو به روست جامعۀ اسم اعظم هم که ناگزیر در معرض همین آشوب‌ها است از این مزیّت بهره‌مند است که سرمشقی چون حضرت عبدالبهاء در پیش رو دارد. هیچ خطری آن حضرت را از انجام مأموریّتش بازنداشت و هیچ مانعی، چه در رسیدگی به نیازهای فوری روز و چه در تهیّۀ تمهیدات برای آینده، ایشان را منع ننمود. دشمنی و مخالفت و حوادث عالم آن مولای بی‌همتا را از مسیرش منحرف نساخت. در نهایت سکون و قرار و وقار و بدون تشویش از برخورد با موانع، پذیرای مشقّت و بلا در سبیل الهی بود. چه بی‌رحمانه حملاتی که متوجّه حضرتش بود و چه جان‌گداز آن وزن گرانی که تحمّل می‌نمود. بیان خواهر عالیقدر آن حضرت را به یاد می‌آوریم که اینگونه شهادت می‌دهد ”در نیمۀ شب آه سوزان از قلب اطهر مرتفع و در سحرگاهان لحن بدیع مناجات بمسامع اهل علّیّین متواصل“.
گذشت زمان از حسّ حیرت و شگفتی ما نسبت به ”شخصیّتی که نه فقط در دور حضرت بهاءاللّه بلکه در سراسر تاريخ اديان مقام فريد و وحيدی را داراست“ (ترجمه) نکاسته است، همانطور که حضرت شوقی افندی تأکید فرموده‌اند:
حضرت عبدالبهاء در رتبۀ اولی مرکز و محور عهد و ميثاق بی‌مثيل و جامع حضرت بهاءاللّه و اعلی صنع يد عنايتش و مرآت صافی انوارش و مثل اعلای تعاليم و مبيّن مصون از خطای آياتش و جامع جميع کمالات و مظهر کلّيّهء صفات و فضایل بهائی و غصن اعظم منشعب از اصل قديم و غصن الأمر و حقيقت من طاف حوله الأسماء و مصدر و منشأ وحدت عالم انسانی و رايت صلح اعظم و قمر سماء اين شرع مقدّس بوده و اِلی الأبد خواهد بود و نام معجزشيم عبدالبهاء به نحو اتم و اکمل و احسن جامع جميع اين نعوت و اوصاف است. و اعظم از کلِّ اين اسماء عنوان منيع ”سرّ اللّه“ است که حضرت بهاءاللّه بنفسه المقدّس در توصيف آن حضرت اختيار فرموده‌اند و با آنکه این عنوان به هيچ وجه انتساب مقام رسالت به آن حضرت را توجیه نمی‌کند مع الوصف حاکی از آن است که چگونه خصایص متباینۀ متعلّق به کینونت بشری و علم و کمالات فوق بشری در وجود حضرت عبدالبهاء ممزوج و متّحد گشته است. (ترجمه)
همکاران عزیز و محبوب: دعوت این مشتاقان از شما عزیزان برای حضور در ارض اقدس نه فقط برای بزرگداشت یادبود حضرت عبدالبهاء و یادآوری بلایای وارده بر آن وجود نازنین و توفیقات درخشان دوران حیات مبارکش است بلکه برای این نیز می‌باشد که شما هم به همراه ما، خود و جوامع خویش را بار دیگر وقف خدمت مجدّانه به این امر اعظم نمایید، امری که مرکز میثاق امر بهاء وجود و هستی خویش را در راه آن فدا نمود. حضرت عبدالبهاء در اجرای وظایف مقدّسی که جمال مبارک به آن حضرت محوّل فرموده بودند دو منشور جلیل به عالم بهائی مرحمت فرمود که از آن زمان هادی پیشرفت و توسعۀ امر الله بوده است. یکی الواح نقشۀ ملکوتی بود که از طریق آن کلام الهی در هر سرزمینی انتشار یافته است و دیگری الواح مبارکۀ وصایا که فرایند استقرار نظم اداری را به جریان انداخت. حال در پایان اوّلین قرن عصر تکوین و در آغاز سلسلۀ جدیدی از نقشه‌های جهانی، پیشرفت روزافزون نقشۀ ملکوتی مولای حنون را به وضوح مشاهده می‌نماییم. بسط و تحوّل ارگانیک نظم اداری طیّ صد سال گذشته با تأسیس شبکۀ بسیار وسیعی از مؤسّسات و نهادها، از سطح بین‌المللی تا محلّی، به خوبی آشکار و نمایان است، مؤسّساتی که روح امر مبارک را جهت می‌بخشند و مجهودات جامعۀ جهانی بهائی را هدایت و حمایت می‌نمایند. عهد و میثاقی که حضرت عبدالبهاء مرکز آن بود بمنزلۀ حصنی حصین همچنان باقی و برقرار است. این مشتاقان از مشاهدۀ اینکه چگونه قوّۀ میثاق همۀ مؤمنین را به سوی یک رسالت مشترک رهنمون می‌سازد و حافظ اتّحاد پویایی است که موجب پرورش مستمرّ جامعۀ مؤمنین می‌گردد، بسیار شادمانیم.
تأمّل در شخصیّت حضرت مولی الوری و درک اقتدار همه‌جانبۀ آن حضرت که با صبر و شکیبایی و درایت و فراستی بی‌پایان همراه بود، حکمت بالغۀ هیکل مبارک که تحت هر شرایطی نمایان بود، رأفت و شفقت بی‌نهایت آن طلعت نورا و محبّت بی حد و حصر او که هر نفس آزاده‌ای می‌تواند آن را احساس کند، موجد حیرت و احترامی بی‌منتها است. امّا هر تلاشی برای ستایش خصایص بی‌نظیر و بی‌بدیل آن طلعت بی‌مثال با به یاد آوردن اینکه آن مولای حنون هرگز طالب تمجید و تکریم یا سپاس و قدردانی دنیوی نبود مهار می‌گردد. لذا خود را ملزم می‌دانیم این چنین گواهی دهیم: ای محبوب قلوب همگان، ای حضرت عبدالبهاء، تمامی وجود مبارکت عبودیّت بود، ”عبودیّت محضهٴ صرفهٴ حقیقیّهٴ ثابتهٴ راسخهٴ واضحه من‌دون تأویل و تفسیر و تلویح و تشریح.“ کلمات باقی‌مانده کلماتی است برای بیان تعهّد‌مان به آن طلعت نورایت و سوگند تمسّک به عهد و میثاقی که با حکمت بالغه‌ات اعلان کردی و از حقّانیّتش دفاع نمودی، و برای ابراز اطاعت‌مان با دل و جان از هدایات و منویّات ابدیّه‌ات و از بیانات و نصایح مشفقانه‌ات. جامعۀ بهائی در سراسر عالم نيز همین تعهّد را از طریق استقامت و تلاش‌های مجدّانه در راه اجرای مأموریّتی که در این زمان به آن سپرده شده نمایان ساخته است. مشاهدۀ كوشش این جامعه برای پیروی از مثل اعلایت، كلمات مبارکت را به خاطر این جمع می‌آورد که فرموده‌ای:
ای یاران الحمد للّه علم توحید در جمیع اقالیم بلند است و آهنگ ملکوت ابهی مرتفع از ملأ اعلی اسرافیل الهی در قلب آفاق نغمهٴ یا بهآء الابهی زند و قوّهٴ کلمة اللّه روح حقیقی بجسد امکان بخشد پس ای یاران وفا باید کل در جانفشانی و خدمت آستان الهی و عبودیّت درگاه حضرت نامتناهی سهیم و شریک عبدالبهاء گردید اگر باین موهبت کبری موفّق شوید در اندک زمانی آفاق بتمامه اقلیم اشراق گردد و دلبر وحدت عالم انسانی در نهایت دلربائی جلوه در قطب امکان نماید اینست آرزوی عبدالبهاء اینست منتهی آمال اهل وفا و علیکم البهآء الابهی.